Ik was 7-8 jaar oud. Ik vond het heerlijk om mijn grootouders te bezoeken. We woonden in hetzelfde dorp, niet ver van elkaar, maar mijn zussen en ouders woonden in een tweekamerappartement bij de vijver en mijn grootouders hadden een klein huis met een binnenplaats omsloten door een hek. Het was moeilijk om zijn huis een huis te noemen, omdat het uit één kamer en een luifel bestond.
In de gang stond een grote kist, iedereen noemde het een schuur. Meel werd in één compartiment van de kist bewaard en maïs in het tweede. Dankzij deze kist had ik een duidelijk idee van hoe de ezel uit het sprookje over het broodje eruit zou zien, hoe en met wat ze zouden worden bekrast.
En in de gang was er een ondergrondse. Meestal was het deksel van de ondervloer gesloten, omdat het net op weg was naar de kamer. Maar in de zomer werd het vaak uitgezonden, werd de hoes gekanteld en om het huis gemakkelijk binnen te komen, werd een breed bord schuin over de put gelegd. Meer dan eens ging ik niet alleen door, maar liep ik door dit bord. Dus het was deze keer. Klopt, niet helemaal.
Toen ik het midden van het bord bereikte, zag ik dat het te schuin was en dat de hoek van de schuurkist me belette er vrij doorheen te gaan. Ga terug en leg het bord recht met je handen was luiheid. En ik, die net boven de put van de ondergrond stond, begon een beetje te stuiteren en probeerde met mijn voeten de positie van het bord te veranderen. Ik heb dit trouwens meer dan eens gedaan en alles is gelukt.Maar nu, op een gegeven moment, toen het bord een beetje begon te draaien, zoals ik nodig had, zwaaide het en donderde ik naar beneden. Het bord bulderde veeleer, omdat ik tijdens de vlucht niets deed. Ik zou zelfs zeggen dat ik zachtjes ben geland.
Het belangrijkste waar ik aan dacht, was dat ik me in de metro bevond: als mijn grootouders maar niets zouden weten. En ik schoot onder de trap - het was de donkerste plek in de metro - ik verstopte me.
Het geluid van mijn val werd gehoord en grootvader sprong uit de luifel. Ik zag dat het bord niet op zijn plaats zat, schreeuwde met een schorre stem - 'Het punt viel!' - en schopte. Hier is het gerinkel, het gebrul dat mijn grootvader maakte om me te redden, hoorde ik waarschijnlijk niet alleen naaste, maar ook verre buren.
Ik moet zeggen dat mijn grootvader lang was, ik zou zelfs lang zeggen. Toen hij viel, sloeg hij verschillende blikken met draaien om, liet de trap vallen en zelfs een kerogas met een pan van verkoelende borsjt, die in de gang bij de ondergrond stond, raakte met zijn handen of voeten aan. Oh, hoe lang herinnerde mijn grootmoeder hem aan deze borschtpan! Niet één keer berispte ze hem later: hoe kon iemand zelfs maar naar deze kerogas reiken, want hij stond een meter van de ondergrond.
Dus sta ik stilletjes tegen de muur. De trap viel zijwaarts. De grootvader, allemaal in een borscht kreunend, staat op van de vloer en op een gegeven moment zijn onze hoofden op hetzelfde niveau. Hij vraagt me: 'Leef je nog?' En ik zeg om de een of andere reden: "Nee." Grootvader verandert van gezicht - 'En ik?' 'Je leeft,' antwoord ik. En dan valt de grootvader weer op de grond en begint te lachen. Het leek me toen dat hij eeuwenlang lachte, maar ik wist niet wat ik nu moest doen, lachen of huilen.
De grootmoeder onderbrak al dit plezier.Ze stond op handen en voeten boven, hangend boven de grond en was ook klaar om te springen om er nu twee te redden.
Ik kan me niet herinneren hoe mijn grootvader en ik uit de ondergrond klommen; dit moment bleef niet in mijn geheugen hangen. Ik herinner me alleen dat het subveld hierna helemaal niet meer kon worden gesloten - het mengsel van de geur van ingemaakte groenten en kerosine verdween lange tijd niet.
Het meest verbazingwekkende is dat zowel ik als mijn grootvader veilig en wel uit de kelder zijn gekomen. Ik heb geen krassen, geen hobbels, geen blauwe plekken. Grootvader hinkte echter een tijdje daarna. De enige slachtoffers waren augurken en kerogas. Hij, zoals ze nu zeggen, kon niet worden hersteld. Ik moest een nieuwe kopen.
P.S. Foto voor degenen die niet weten wat kerogas is: